داستان جالب فوتبال در بزرگترین جزیره زمین؛ لیگ یک هفته‌ای گرینلند!

گرینلند؛ بزرگترین جزیره روی کره زمین در شمال شرقی آمریکای شمالی، بین اقیانوس منجمد شمالی در شمال، دریای لابرادور در جنوب و دریای بافین در غرب قرار دارد. نام این جزیره طبق ترجمه زبان محلی «کالالیت نونات» به معنای سرزمین سبز است. این به هیچ‌وجه با این واقعیت که در حال حاضر 81 درصد از زمین در گرینلند پوشیده از یخ است، مطابقت ندارد. از  مدت‌ها پیش، جزیره کاملاً با پوشش گیاهی پوشیده شده، به همین دلیل است که «اریک سرخ» وایکینگ و دریانورد اسکاندیناویایی که نخستین سکونت‌گاه‌ها را در این سرزمین تأسیس کرد، چنین نامی به آن داد. اریک سرخ در واقع یک ایسلندی تبعیدی بود که به همراه خانواده و بردگانش برای نخستین بار پا به این جزیره گذاشت.

در سال 1536 گرینلند تحت حمایت دانمارک قرار گرفت، اما این جزیره پس از جنگ جهانی دوم وضعیت مستعمره خود را از دست داد و سپس بخشی از پادشاهی دانمارک اعلام شد. در سال 1979 گرینلند خودمختاری دریافت کرد و پس از 30 سال دیگر، خودمختاری آنقدر گسترش یافت که دولت دانمارک در حال حاضر به سختی می‌تواند بر امور داخلی جزیره قلمرو خود تأثیر بگذارد. به دلیل لایه‌های ضخیم یخ، شهرک‌های گرینلند در امتداد ساحل غربی کشیده شده‌اند. 18 شهر و حدود 56 روستا با جمعیت 56 هزار نفر در آنجا وجود دارد.

فوتبال به‌عنوان محبوب‌ترین ورزش جهان در گرینلند جریان دارد، اما جالب است بدانید مسابقات قهرمانی گرینلند تنها یک هفته به طول می‌انجامد. برنامه بازی‌ها وحشتناک است و امسال پنج مسابقه در پنج روز برگزار می‌شود. دشتی وجود ندارد، تقریباً علف نمی‌روید و نه ماه از سال نمی‌توانید فوتبال بازی کنید، زیرا زمین‌ها تقریباً در دو متر از برف پوشیده شده است. مشکل دیگر فوتبال در جزیره فاصله زیاد بین سکونت‌گاه‌ها و شرایط آب و هوایی غیرقابل پیش‌بینی است که سفر در اطراف گرینلند را در برخی مواقع تقریباً غیرممکن می‌کند (حتی در تابستان). با این حال، این بازی به نوعی نه تنها زنده می‌ماند، بلکه رشد می‌کند. فوتبال محبوب‌ترین ورزش جزیره است و تقریباً 10 درصد از جمعیت در گرینلند فوتبال بازی می‌کنند.

تا سال 2016 بازیکنان در زمین‌های سنگی و شنی می‌دویدند و آسیب‌ها دردناک بود و بازی کردن به دلیل بالا آمدن شن و ماسه دشوار. برای اینکه به نوعی میزان آسیب بازیکنان را کاهش دهند، زمین‌ها آبیاری شدند و فقط در این مورد امکان کنترل توپ وجود داشت. دروازه‌بان‌‌ها کار سخت‌تری داشتند؛ آنها چندین لایه لباس می‌پوشیدند تا تعداد کبودی‌ها و ساییدگی‌ها را به حداقل برسانند.

در سال 2010، سپ بلاتر رئیس وقت فیفا اولین زمین چمن مصنوعی گرینلند را افتتاح کرد. تا سال 2021، قرار بود شش زمین مصنوعی با اندازه کامل بسازند اما اکنون فقط 12 زمین وجود دارد. گرینلند تاکنون بخشی از کنفدراسیون اتحادیه‌های فوتبال مستقل است که علاوه بر آنها، قبرس شمالی، آبخازیا، تبت، هاوایی و سایر تیم‌ها نیز حضور دارند که ایالت‌های آنها یا تا حدی به رسمیت شناخته شده یا اصلاً به رسمیت شناخته نشده‌اند یا اینکه خودمختار هستند.

گرینلند سعی کرد وارد اتحادیه فوتبال اروپا شود اما دانمارک به دلایلی مخالف است. رسانه‌های ایسلندی نوشتند که این جزیره روند پیوستن به کونکاکاف را آغاز کرده است، چرا که مناطق خودمختار در آنجا پذیرفته شده‌اند. جالب اینکه دانمارکی‌ها با این گزینه مخالفت نمی‌کنند. یکی از گزینه‌هایی که تیم ملی می‌تواند در آن بازی کند ایسلند است و آنها آماده پذیرش گرینلندی‌ها در آنجا هستند. کمیته تیم ملی گرینلند اکنون فعالانه دنبال بازیکنانی در دانمارک است که ریشه گرینلندی دارند تا تیم‌ را تقویت کنند. همه تلاش‌ها اکنون روی آماده‌سازی تیم برای سال 2025 متمرکز شده است، زمانی که انتظار می‌رود گرینلند به کونکاکاف بپیوندد.

انتهای پیام/